We wsi Szklarnia znajduje się jedyna w Polsce ostoja konia biłgorajskiego. Konie biłgorajskie to nie koniki polskie, ani nie tarpany. Posłuchają Państwo, jak to z nimi było:
Konie biłgorajskie są endemicznym, rasowym typem rodzimych koni, wywodzących się z dzikich koni zamieszkujących Europę. Pod koniec XVIII wieku ostatnie egzemplarze tych koni, bytujących na Litwie odłowiono i odstawiono do Zwierzyńca hrabiego Zamoyskiego.
Dzikie konie najdłużej przetrwały na stepach Ukrainy w rejonie Chersonia, Morza Czarnego i Kaspijskiego oraz innych obszarach Azji Południowej i Zachodniej. Literatura hipologiczna potwierdza powyższe fakty oraz to, że ostatni dziki koń pochodzący z tych obszarów padł w 1887 roku.
Dzikie konie przebywające w Zwierzyńcu hrabiego Zamoyskiego na początki XIX wieku zostały rozdane miejscowym rolnikom, gdzie w różnym stopniu zostały przekrzyżowane z innymi rasami i typami koni. Przypominają one w dużym stopniu koniki polskie. Charakteryzują się umaszczeniem myszatym, z ciemną pręgą przez grzbiet. Zachowały wiele cennych biologicznych właściwości takich jak: zdrowie, płodność, wytrzymałość, niewybredność, możliwość kompensacji wzrostu i rozwoju, zdolność wykorzystywania pasz objętościowych jako jedynego źródła pożywienia, odporność na choroby, itp.
Od koników polskich różnią się nieco większym wzrostem, są urodziwsze, bardziej szlachetne i wszechstronne w użytkowaniu, mają łagodniejszy charakter i spokojny temperament.
Celem prowadzonej hodowli jest zachowanie ginącego typu koni biłgorajskich.
Ostoja koni biłgorajskich w Parku Krajobrazowym Lasy Janowskie została założona w 1986 roku w miejscowości Szklarnia, opiekę nad nią sprawuje Zespół Lubelskich Parków Krajobrazowych Ośrodek Zamiejscowy w Janowie Lubelskim. Rezerwatowa hodowla koni biłgorajskich ma na celu utrzymanie ginącego materiału genetycznego i obejmuje najcenniejszy materiał selekcjonowany w kierunku zbliżonych do leśnych tarpanów.
Jest to jedyna ostoja koni biłgorajskich w Polsce. Przez ostoję przepływa rzeka Czartosowa, która stanowi naturalny wodopój. Bytowanie koni w warunkach naturalnych (latem i zimą konie przebywają na świeżym powietrzu) przy ograniczeniu do minimum ingerencji człowieka tworzy atrakcyjny element leśnego krajobrazu. Nadzór naukowy nad końmi sprawuje Katedra Hodowli i Użytkowania Koni Uniwersytetu Przyrodniczego w Lublinie.
Powyższy tekst: Jolanta Kiszka – Zespół Lubelskich Parków Krajobrazowych Ośrodek Zamiejscowy w Janowie Lubelskim – zacytowany z tablicy informacyjnej.
Zdjęcia z lipca 2019 r.:
Już nieistniejąca platforma widokowa 
3 komentarze
Czy wiadomo, co się stało z wieża widokową? Dlaczego zniknęła?
Ponoć była w złym stanie technicznym i nie opłacało jej się remontować. Miejmy jednak nadzieję, że powstanie nowa. Tylko pytanie, co z końmi. Albo mi się wydaje, albo coraz rzadziej je widać tam na wybiegu.
Mnie również od dawna nie udało się natrafić w tym miejscu na konie. W ostatni weekend dodatkowo zaskoczył mnie stan łąk, jakby nieużytkowane, powoli zarastające. Być może to chwilowe, ale jakoś zasmucił mnie ten widok.