Między styczniem a marcem trwa wilcza ruja. Ten najgorętszy okres, gdy samica i samiec intensywnie się do siebie zalecają, przypada na okolice walentynek.
Mocna więź pomiędzy parą wilków widoczna jest przez cały rok. Razem wychowują potomstwo, wspólnie polują, solidarnie się wspierają.
Jednak od początku zimy on i ona okazują sobie znacznie więcej czułości, nieustanną atencję.
Chodzą na długie spacery, podczas których znakują istotne miejsca terytorium, często się przytulają, otaczają opieką, oblizują po pyskach, zanurzają nosy w sierści partnera, obwąchują, a także śpią blisko siebie, wtulone jedno w drugie.
Dochodzi między nimi do wielu miłosnych uniesień, zbliżeń (kopulacji).
Wynikiem tego jest ciąża trwająca 60-64 dni. Wilczyce rodzą (szczenią się) w odpowiednio przygotowanych norach, wykrotach drzew lub na ziemi, w dobrze ukrytych i osłoniętych legowiskach. W jednym miocie, między kwietniem a majem, zwykle rodzi się od 3 do 7 szczeniąt.
Wiemy, że wiosną, w pierwszym okresie wychowywania szczeniąt, samiec nie tylko poluje i dostarcza pokarm swojemu potomstwu, ale regularnie dokarmia ich matkę opiekującą się młodymi.
Gdy szczenięta podrastają, para wspólnie zdobywa dla nich pożywienie i choć jest wówczas bardzo zajęta, gdy tylko ma chwilę wytchnienia, okazuje sobie czułość.
Taka więź trwa aż po przysłowiowy grób. Potwierdzili to amerykańscy i skandynawscy naukowcy, którzy zapewniają, że w wilczych „małżeństwach” praktycznie nie ma rozwodów. Należą one do niezmiernej rzadkości.
Wilki to niesamowicie inteligentne istoty. Bardzo socjalne, rodzinne, troskliwe i wewnątrz grupy mocno ze sobą powiązane.
Dzień 14 lutego to dzień zakochanych. Nie tylko my ludzie potrafimy kochać; wilki również, podobnie jak i inne zwierzęta.
Wilki jeszcze w starożytnych czasach były wzorem do naśladowania przez ludzi. Jednak pojawienie się osadnictwa, rozwój gospodarstw, a wraz z nimi hodowli zwierząt gospodarskich, przyczyniły się do wywołania w wielu rejonach Świata konfliktu między wilkiem a człowiekiem.
Losy wilków i ludzi wciąż przeplatają się ze sobą. W czasach prehistorycznych zamieszkiwali te same tereny. Oba gatunki były drapieżnikami polującymi w grupach rodzinnych, głównie na ssaki kopytne. W wielu aspektach byli do siebie bardzo podobni. Dotyczyło to takich elementów życia jak: łączenie się w pary, sposób wychowywania potomstwa, strategia polowania i kooperacji w grupie.
Równie ważny był hierarchiczny układ w rodzinie, dzielenie się pokarmem oraz strategia obrony przed niebezpieczeństwem, w tym przed innymi plemionami (watahami).
Wielce prawdopodobne jest, że obie grupy wzajemnie korzystały z upolowanej przez konkurentów zdobyczy.
Na tej grupie znajdziesz rzetelne informacje na temat wilków i innych zwierząt leśnych. Zapraszam:
https://www.facebook.com/groups/209058667353425/?ref=share
